Historia zaginięcia Katarzyny Iwańskiej

Artykuł zawiera szczegóły, które mogą być nieodpowiednie dla wrażliwych czytelników.

Historia zaginięcia Katarzyny Iwańskiej w 2004 roku jest pełna luk, domysłów i niewyjaśnionych kwestii.

Katarzyna miała 19 lat, była uczennicą technikum i pochodziła z Gąbina, niewielkiej miejscowości w województwie mazowieckim. To była typowa nastolatka: szkoła, dom, muzyka, spotkania z przyjaciółmi.

Mroźnego poranka, 15 stycznia 2004 roku, poszła odwiedzić kolegę, a następnie przyjaciółkę. Około godziny 14:00 miała udać się na wizytę do dentysty, jednak nigdy tam nie dotarła.

Następnego dnia po zaginięciu zaczęły przychodzić wiadomości tekstowe z jej numeru, m.in.: „Nie szukajcie mnie”, „Muszę przemyśleć swoje życie”.

Rodzina szybko zauważyła, że styl i treść SMS-ów były inne niż zwykle. Katarzyna odpowiadała poprawnie na bardzo proste pytania (np. o imiona), ale na szczegółowe reagowała wymijająco lub błędnie. To wzbudziło podejrzenia, że wiadomości nie pisała ona sama. Rodzice natychmiast zgłosili zaginięcie na policję.

W toku śledztwa ustalono, że przed zaginięciem Katarzyna utrzymywała kontakt z dużo starszym od siebie mężczyzną  Andrzejem Sz., kierownikiem w spółce PERN (Polski Przemysł naftowy i Gazownictwo), zarządzającej bazami paliwowymi i infrastrukturą przesyłową. Dziewczyna poznała go przypadkiem, łapiąc tzw. okazję, by wrócić ze szkoły do domu. Szybko zauroczyła się dystyngowanym, dojrzałym mężczyzną. Andrzej bywał w towarzystwie jej koleżanek, odwoził ją do szkoły i na imprezy, kupował prezenty, zabierał na drogie wakacje. Początkowo rodzina była bardzo zaniepokojona tą relacją, lecz z czasem urok mężczyzny podziałał także na nich i przestali patrzeć niechętnie na związek Kasi z Andrzejem.

Rodzina podejrzewała Andrzeja, że miał cos wspólnego z zaginięciem Kasi, bo okazało się, że miał żonę i dwójkę dzieci i spotykał się z kolejna młodą dziewczyną.

Niestety, brakowało dowodów, że miał on jakikolwiek związek z jej zaginięciem.

Mimo że rodzina poruszyła niebo i ziemię, przez kolejne miesiące nie udało się ustalić, co stało się z Katarzyną.

Latem tego samego roku w okolicach Płocka doszło do serii brutalnych napadów na małe sklepy. Sprawca działał według podobnego schematu: kupował drobną rzecz, a gdy kasjerka otwierała kasę, by wydać resztę, atakował i bił ofiary butelkami ,  skrzynkami po napojach, aż traciły przytomność.

Policja szybko ustaliła, że napady łączyły się podobnym czasem, sposobem działania i typem ofiar.

Na początku listopada zatrzymano Andrzeja Sz., podejrzanego o udział w tych przestępstwach.

Jako motyw  podawał trudności finansowe,  mężczyzna miał pożyczki i kredyty, które stawiały go w trudnej sytuacji. To miało tłumaczyć, dlaczego człowiek o pozornie stabilnej pracy w firmie zaufania publicznego decydował się na napady.

W trakcie przeszukania jego szafki w miejscu pracy znaleziono telefon należący do Katarzyny. Andrzej twierdził, że kupił go od nieznajomego.

Ostatecznie mężczyzna został skazany za napady na sklepy, lecz nie za zaginięcie Katarzyny.

Brakowało przełomowych dowodów, które mogłyby wskazać, co faktycznie się z nią stało. Nie odnaleziono ciała, a jej los pozostaje nieznany.

Sprawa pozostaje nierozwiązana. Od czasu do czasu przypominają ją rodzina i lokalne media, licząc, że ktoś posiadający informacje odważy się je ujawnić.