Theriac cudownym lekiem

Odkrycie Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu

Naukowcy z Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu odnieśli wyjątkowy sukces, odtwarzając Theriak – legendarny lek, który od starożytności do XVIII wieku cieszył się opinią cudownej mikstury.

Projekt ten został podjęty przez Instytut Historyczny Uniwersytetu Wrocławskiego pod kierunkiem dr. Jakuba Węglorza, a rekonstrukcją i analizą leku zajęli się badacze z Katedry Farmakognozji Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu pod kierunkiem dr. Danuty Raj.

Odtwarzanie Theriaka okazało się wyzwaniem, ponieważ jego składniki liczyły aż 71 substancji. Niektóre z nich, takie jak imbir czy czarny pieprz, nie stanowiły problemu, ale inne, jak np. mięso żmij, wymagały kreatywnych rozwiązań, aby uniknąć zabijania tych zwierząt. Badaczom pomogli filmowcy, blogerzy i misjonarze w zebraniu składników, niektóre z nich importowano z Azji czy Afryki.

Rekonstrukcja Theriaka oparta została na przepisie z 1630 roku, udokumentowanym przez licencjonowanego aptekarza z Torunia. Mimo że lek był popularny i drogi, badania wykazały, że nie działał tak, jak oczekiwano. W przeszłości Theriac uważany był za środek ochronny przed zatruciami i chorobami, ale współczesne badania dowiodły, że był bliższy placebo.W średniowieczu to słynne elektuarium stało się lekiem patentowym i weszło do oficjalnych przychodni i farmakopei. Najsłynniejszym i najdroższym Theriakiem w Europie był ten z Wenecji. Dopiero w XVIII wieku wyłączono go z użytku medycznego.

Theriak miał długą historię stosowania jako antidotum na zatrucia i cieszył się szczególnym uznaniem podczas epidemii. Jednakże, pomimo wysokiego kosztu, był dostępny tylko dla nielicznych. Nazwa Theriak wywodzi się od greckiego słowa oznaczającego dziką bestię, co podkreślało jego potężne właściwości lecznicze. Jednakże, odtworzenie go zgodnie z historycznymi procedurami ujawniło, że był bardziej , placebo niż potężnym środkiem leczniczym, jak wierzyli starożytni medycy.

To odkrycie przynosi nowe światło na starożytne praktyki medyczne i podkreśla znaczenie rzetelnych badań naukowych w ocenie skuteczności historycznych leków.