Brytyjski sezon polityczny rozpoczął się od rządowego tąpnięcia, gdy w przestrzeni publicznej pojawiła się informacja, iż była już wicepremier i wiceliderka Partii Pracy Angela Rayner nie wpłaciła wystarczającej kwoty podatku za zakup kolejnego mieszkania (tzw. stamp duty czyli podatek od wzbogacenia). I tu może nie byłoby nic zastanawiającego, bo błędy to rzecz ludzka, ale błędy popełniane przez osobę, która już od ponad roku zajmowała się rządowymi strategiami dotyczącymi mieszkalnictwa właśnie i otoczona wianuszkiem specjalistów w tych dziedzinach przez długi czas nie zdawała sobie sprawy ze swojego faux pas. Czas biegł a nieprawidłowości ujrzały w końcu światło dzienne.
Jak się okazało po krótkim dochodzeniu, była wicepremier pomimo swych tłumaczeń o tym, że specjaliści od zakupu nieruchomości nie przekazali jej prawidłowych informacji, nie dopełniła wszelkich możliwych starań, by na czas błąd ten naprawić. Werdykt skazujący sprawił, iż Angela Rayner podała się do dymisji z funkcji rządowych i partyjnych. A to jak się wydaje początek sporych problemów rządów Partii Pracy i samego Keir Starmera, który krótko i dosadnie mówiąc nie cieszy się już najlepszą sławą wśród Brytyjczyków. Zaliczył kilka znaczących wpadek (choćby z zimowymi dopłatami do ogrzewania dla emerytów czy dodatkami dla osób niepełnosprawnych i zasad z tym związanych) a szukając ratunku zdecydował się otworzyć na politykę międzynarodową kierując swą uwagę w stronę Ukrainy i koalicji międzynarodowej, która ma stanowić trzon europejskiego wsparcia w walkach Rosja-Ukraina. O ile to, ma dobrą prasę (ostatnio prezydent Francji Emmanuel Macron potwierdził, iż 26 krajów z Koalicji Chętnych zdecydowało się już na wysłanie swoich wojsk na teren Ukrainy) to sprawy krajowe kuleją. A laburzystowski rząd jakby kręcił się wokół własnej osi nie wiedząc jak sobie z tym wszystkim poradzić. A polityczna konkurencja nie śpi i już ze spokojem może patrzeć za swoje plecy na wciąż malejące poparcie dzisiejszego gabinetu.
I tu dostrzegam subtelne podobieństwo polskiej i brytyjskiej władzy wykonawczej. Oba rządy muszą teraz stawić czoła nie tyle malejącemu poparciu, ale przede wszystkim swojej politycznej konkurencji. Szukać rozwiązań, które na powrót przywrócą nadzieję pod sztandarem rządzących. Subtelna różnica tkwi w tym, iż brytyjski premier szybko i skutecznie przeprowadził reorganizację przy swoim rządowym stole. Polski premier zaś miesiącami zapowiadał rekonstrukcję, która stała się przez długi czas przedmiotem publicznej debaty. Ale różnice są bardziej widoczne. W Polsce, gdy politykowi wytknięte zostanie potknięcie broni się rękoma i nogami, by ze stołka nie spaść. W Wielkiej Brytanii natomiast bardzo często to sam polityk schodzi z gracją z pola gry ustępując przestrzeni innym.
to tyle ode mnie…
ar.t
Komentarze do wpisu (0)