NIECODZIENNIK FUTBOLOWY #2
Są trzy pewne rzeczy w życiu każdego prawdziwego kibica futbolu: śmierć, podatki oraz ciarki na plecach spowodowane przez El Clasico. Derby Europy, Mecz nad meczami, Pojedynek Tytanów – takie skojarzenia pojawiają się w głowie kibica piłki nożnej, na myśl o pojedynku FC Barcelony z Realem Madryt. O kontekstach politycznych i społecznych tego meczu, można by pisać długo i pięknie. Odwieczna rywalizacja pomiędzy drużyną ze stolicy Hiszpanii a dumą Katalonii jest nierozerwalnie złączona z dramatyczną historią Hiszpanii. Prawdziwi piłkarscy czarodzieje w składach obydwu drużyn, no i niepowtarzalna okazja przejścia do historii, bo dobry występ El Clasico to pewny bilet do piłkarskiej sławy.
Dla polskiego kibica ostatnie EL Clasico miało wyjątkowy smak. W szeregach Barcelony grał bowiem w tym meczu Robert Lewandowski. Nasz najlepszy snajper miał poprowadzić odradzająca się “Blaugrane“ do zwycięstwa i przy okazji stoczyć pojedynek z innym super goleadorem Karimem Benzema. Jak się później okazało gwiazda Benzemy miała w tym meczu zabłysnąć najjaśniej. Benzema, po okresie strzeleckiej posuchy, przypomniał światu, że strzelanie bramek ma wpisane w swoje DNA, a strzelanie bramek dla Realu właśnie w tych najważniejszych meczach jest jedną z jego supermocy. Kibice, którzy spodziewali się pasjonującego meczu, pulsującego ofensywną grą i wymianą piłkarskich ciosów, akcja za akcję, srogo się zawiedli.
Mecz na Santiago Bernabeu przypominał raczej pojedynek szachowy starego mistrza z aspirującym do tytułów Młodym Gniewnym, który pomimo pasji i młodzieńczego zapału, posiada nadal spore braki warsztatowe. Stary lis – Carlo Ancelotti, perfekcyjnie rozpracował młodą Barcelonę Xaviego, neutralizując jej atuty i przede wszystkim wyłączając Roberta Lewandowskiego. Real wykorzystał swoje szanse oraz radosną twórczość formacji defensywnej FC Barcelony, po zdobyciu dwóch bramek Królewscy kontrolowali mecz. FC Barcelona próbowała rozmontować obronę rywala cierpliwie tkanymi akcjami kombinacyjnymi.
Chwilami miałem jednak wrażenie, że zawodnicy Barcelony wpadają w samozachwyt nad samym rozgrywaniem piłki. W konstruowanych przez nich akcjach często brakowało tego ostatniego podania otwierającego drogę do bramki rywala. Trochę pieprzu całemu widowisku dodał nieodgwizdany karny na Robercie Lewandowskim, czy dająca nadzieję kontaktowa bramka dla Barcelony autorstwa Ferrana Torresa. Październikowe El Clasico pozostanie jednak w pamięci kibiców jako mecz dość statyczny i jednostronny.
To, czego zabrakło w El Clasico, można było odnaleźć w pojedynku Manchesteru City z Liverpoolem. Ten klasyk Premier League z pewnością będzie przedmiotem pieśni i poematów opiewających piękno piłki, ofensywny styl obu drużyn, szaleńcze tempo i Jurgen Klopp, który potrafi w tym meczu wznieść dołujący w tym sezonie Liverpool na wyżyny, oraz last but not least Mohamed Salah, na którego zawsze można liczyć. Te wszystkie elementy złożyły się na prawdziwe piłkarskie arcydzieło. Na dokładkę okazało się, że Earling Haland porównywany ze względu na swoją zabójczą skuteczność z superbohaterem rodem z Marvela, jest jednak przedstawicielem gatunku Homo Sapiens i że można go zatrzymać. Piłkarskie klasyki zawsze będą rozgrzewały serca piłkarskich kibiców. Całe szczęście, że jeśli jeden z nich okaże się klapą, możemy zmienić kanał i po chwili rozkoszować się fenomenalnym widowiskiem.
Kacper Cichecki
Komentarze do wpisu (0)