Niecodziennik Futbolowy #4

Niecodziennik  Futbolowy  Odc. 4

Kiedy  dotykam klawiatury laptopa, by napisać kolejny odcinek Niecodziennika, w  tle toczy się rywalizacja  Lecha Poznań  z Villarreal.  Poznańska lokomotywa mknie trasą o nazwie Liga Konferencji Europy   z zaskakującą szybkością i  pewnością.  Lechici szybko operują  pilką,  dobrze przesuwają  i agresywnie doskakują do przeciwnika i co najbardziej  zaskakuje – szybko konstruują  akcje  ofensywne.

To naprawde ewenement  w skali polskich klubow,  bo na boiskach naszej ekstraklasy dominuje tempo meczu szachowego, a szybkie i dynamiczne  zagranie   “ z klepki’, jest tak  rzadko spotykane jak 20-karatowe diamenty.

Niczym prawdziwy diament,  lśni w tym meczu Michał Skóraś (myślę, że tym  występem  Skoras wywalczył  sobie miejsce  w samolocie  do Kataru).

“Poznański  Benzema” –  Mikael Ishak,  znowu potwierdza,  że  w najważniejszych   dla Lecha momentach  można liczyć na jego  strzelecką skuteczność.

Żaden polski klub  nie  wygrał meczu w  europejskich  pucharach na wiosnę od 1992 roku, kiedy to  Legia Warszawa  pokonała  Sampdorię w  nieistniejącym już Pucharze  Zdobywców Pucharów.

Polski kibic jest  człowiekiem nadziei.  Do lutego  2023 roku będziemy więc żyć nadzieją na dobry występ Lecha w fazie pucharowej  Ligi Konferencji. Jeżeli  na pokładzie poznańskiej Lokomotywy  pozostanie Isaak,i  Skoras;  jeśli Prezes Klimczak sensownie wzmocni kadrę Mistrza Polski, to na wiosnę  czeka nas kilka  emocjonujących  piłkarskich czwartków w  lidze Konferencji Europy.

 

Villarreal zmieniło ostatnio trenera i  pewnie zmieni też styl;  w końcu  Quique Setién to trener,który kocha grę do przodu,  bez stawiania zasieków i wkładania kija w szprychy rywala. W Walencji  wyglądało to znakomicie; sam – z wypiekami  na twarzy,  czekałem  na  mecze tamtej Walencji.  W Barcelonie  Quique Setié był synonimem  przeciętności. Jak  będzie  w Villarreal? Zobaczymy.

 

Co Najmniej  z  kilkoma fenomenalnymi trenerami  pracował w swojej karierze Gerard Pique, kiedy   świat  obiegła wiadomość, że zawiesza buty  na kołku  i kończy karierę.  Nakręcający  spiralę szydercy – krytycy  Pique,  szeroko się uśmiechnęli. Ostatni sezon w wykonaniu  Pique  nie był zachwycający, kiedy  bardziej znany był ze swoich poza boiskowych aktywności  niż z wybitnych występów  na boisku.

Myślę, że 9-krotny zdobywca Mistrzostwa Hiszpanii,  3-krotny zdobywca Ligi Mistrzów  i “last but not least” Mistrz Świata i Europy – reprezentacja  Hiszpanii  zasługuje na  szacunek  i uznanie,  szczególnie, że wielu  spośród  krytykujących  Pique  znają  triumfy w Lidze Mistrzów wyłącznie z  zarwanych nocy grą  Fifa .

 

Spójrzmy na  pierwszy z brzegu przykład.   Pique  jako obrońca reprezentacji Hiszpanii stworzył niezapomniany duet z Carlesem Puyolem  w kroczącej po Mistrzostwo Świata  kadrze Hiszpanii z 2010 roku.  Podczas mundialu w RPA w 7 meczach reprezentacja hiszpanii straciła jedynie 2 bramki. Pique  zawsze imponował kapitalnym wyprowadzaniem  piłki  i rzadko spotykaną u środkowych obrońców  elegancją w grze.

Kiedy patrzę na współczesnych obrońców, dostrzegam  podobne cechy u naszego Jakuba Kiwiora.  Być może to właśnie Kiwior zastąpi Pique w składzie  Barcelony.

 

Kacper Cichecki