Świat przestraszył się Matki Ziemi. To, co zrobiła na początku tygodnia na terenie Turcji i Syrii można nazwać ludzką tragedią. Na chwilę, gdy kartki ta zapełniane są tymi słowami śmierć na terenach dotkniętych trzęsieniem ziemi poniosło ponad 28 tysięcy osób, a kolejnych 800,000 straciło dach nad głową. Na szczęście pomoc humanitarna została szybko ze wszystkich stron zorganizowana. Jak zawsze jednak będzie niewystarczająca w stosunku do wciąż rosnących potrzeb.
Poniedziałkowe zagniewanie Ziemi to ostateczny sprawdzian dla Receppa Tayyipa Erdogana, który już w maju stanie przed tureckim narodem i walczyć będzie o swoją prezydencką reelekcję. Póki co wydaje się, iż naród turecki o tym nie myśli opłakując tych, którzy odeszli. Ale nie zapomina też podobnej sytuacji z roku 1999, kiedy to trzęsienie, które pochłonęło wówczas ponad 18 tysięcy istnień ludzkich, zmiotło ówczesne tureckie władze w polityczny niebyt. To też wielki sprawdzian dla świata, który angażując się w rosyjsko-ukraiński konflikt broni swych interesów w politycznych okopach. A Turcja za sprawą swych władz sprytnie lawiruje pomiędzy Rosją i resztą świata mówiąc “liberum veto” dla rozszerzonego paktu NATO.
Wielka Brytania ze wszystkimi honorami przyjęła na swej ziemi bohatera ostatnich miesięcy – prezydenta Ukrainy Wołodymira Zełeńskiego. Brytyjscy parlamentarzyści z podziwem i burzą oklasków przywitali tego, którego imieniem niebawem oznaczone zostaną nie tylko ukraińskie ulice, place czy szkoły. Ten z kolei, z mównicy bezpośrednio i w prostych słowach powiedział, iz jego naród wciąż potrzebuje pomocy. Wciąż i więcej.
W wojnie, która swą długością może przypominać tę w Wietnamie potrzebne jest wsparcie dla ciemiężonego narodu, który broni swej niepodległości. Ten, który mu przewodzi potrzebuje jedynie zrozumienia, bo swym męstwem i odwagą już zdobył sobie uznanie całego świata. Podobnie jak w roku 2019, gdy w drugiej turze prezydenckich zmagań zmiażdżył Petro Poroszenkę swą świeżością i swym politycznym dziewictwem. Tylko, że później było coraz trudniej, bo ukraiński naród uwierzył zapewnieniom byłego dyrektora artystycznego grupy kabaretowej “Kwartał 95” o likwidacji krajowo-politycznego nepotyzmu. A ten, nie bacząc na swe zapewnienia, rozhulał się na dobre w towarzystwie swych nie tylko “kwartałowych” kamratów. Już w rok po miażdżącym zwycięstwie (Zełeński w drugiej turze pokonał Poroszenkę przewagą 50 punktów procentowych) coraz głośniej słyszane były szepty “Ziele. Won!”. A więc Zełeński niczym Winston Churchill stać się może przywódcą doskonałym na czas wojny. Czas pokoju szybko zweryfikuje jego polityczne predyspozycje, które szlifuje na światowych salonach prosząc o pomoc.
Polsce nie grozi już system dwupartyjnych bloków politycznych. Kolejne wybory parlamentarne stać będą pod znakiem rozczłonkowania politycznej opozycji, która coraz bardziej dryfuje w przeciwne sobie kierunki. Szczerze byłoby to majstersztykiem (jak nazwał taką koalicję profesor Uniwersytetu Jagielońskiego Jarosław Flis), gdyby wspólny obraz Polski malowali przedstawiciele partii centrowych (Platforma, Polska 2050) lewicowych (Lewica) oraz przedstawiciele wsi (Polskie Stronnictwo Ludowe). Jak się wydaje wszystkiemu na przeszkodzie stanął Donald Tusk, który po powrocie z brukselskiego tournee szybko chciał wyrosnąć na jedynego lidera polskiej opozycji, której głównym i jedynym oponentem stał się Jarosław Kaczyński. Ten z kolei, krocząc ku politycznej emeryturze w ostatnim swym akcie po raz kolejny chciałby wprowadzić Zjednoczoną Prawicę na pozycję dominującej siły w polskim Parlamencie.
Szykuje się zatem gorąca, polityczna walka. Dwóch politycznych “wyjadaczy” objeżdżając Polskę w szerz i wzdłuż przekonywać będzie jej mieszkańców do swych racji. Ale to suweren na końcu zdecyduje (jak zawsze SIC!) komu zawierzyć i kogo winić za swoje ciągłe niepowodzenia.
Cóż. Ja z oddali i w wielkim skupieniu przyglądać się będę tej rozgrywce.
to tyle ode mnie…
Komentarze do wpisu (0)