Europejski świat zdecydował się o wystosowaniu oficjalnego zaproszenia dla Ukrainy (i nie tylko jej, o czym piszemy na naszych radiowych stronach pod adresem: https://www.islandersradio.co.uk/nowe-kraje-w-kolejce/) do przystąpienia w szeregi struktur Unii Europejskiej. Zapewne zaszczyt to dla kraju obarczonego wojną, ale czy na pewno nasz wschodni sąsiad jest na to gotowy? Polska czekała dekadę na to, by prezydent Kwaśniewski mógł ratyfikować traktat akcesyjny a Polska musiała siódme poty wylewać, spełniając wszystkie kryteria, by cieszyć się unijną wolnością. Unijni technokraci także wysoko postawili poprzeczkę Ukraińcom, którzy zostali zaproszeni przez organizację która lata świetności ma już za sobą a teraz odcina z tej świetności jedynie kupony. Nie. Nie jestem przeciwko europejskiej integracji. Tej gospodarczej, bo politycznej się zdecydowanie sprzeciwiam widząc tam jedynie mechanizmy interesów narodowych na siłę podporządkowywanych jednemu, nie do końca jasno określonemu celowi. Przeciwko Ukrainie i narodowi ukraińskiemu też nic nie mam. Ale…Ukraina wpierw powinna rozprawić się ze swoim najeźdźcą, stanąć na nogi a dopiero później wstępować na drogę pełniejszej integracji z innymi. A państwa sprzymierzone (głównie Polska) nie powinny stosować kryterium martyrologii w stosunku do narodu ukraińskiego swoich obywateli stawiając w gorszym położeniu niż przymusowych uchodźców, którym daje nieograniczone przywileje.
Rząd Wielkiej Brytanii ustami swojej Minister Spraw Wewnętrznych podkłada sam sobie nogę. Ostatnie wypowiedzi Suelli Braverman (o tym piszemy tu: https://www.islandersradio.co.uk/przyszlosc-minister-spraw-wewnetrznych-suelli-braverman-pozostaje-pod-znakiem-zapytania/) wskazują na jej mocną i samodzielną pozycję w rządowych strukturach Rishiego Sunaka. Nie od dziś szef (a w zasadzie szefowa) Home Office walczy o zmniejszenie imigracji (zaczęło się od Theresy May, która dumnie ogłosiła bicie nielegalnej emigracji do poziomu poniżej stu tysięcy, co do dnia dzisiejszego się jeszcze nie udało). Przy okazji zamieszania z imigracją obecna Pani Minister swobodnie żągluje słowami na temat bezdomności (według niej to styl życia tych, którzy na ulicy mieszkają) oraz londyńskiej policji, którą uważa za stronniczą (chodzi o wczorajszy pro palestyński protest). Na miejscu obecnego premiera chcąc zmyć z Partii Konserwatywnej zapach wyborczej porażki, który coraz bardziej się nad Torysami unosi zrobiłbym rządowe przetasowanie i zastanowił się nad polityką komunikacyjną swoich ministrów. Bowiem to, co mówią ministrowie często jest odbiciem ogólnej postawy całego rządu.
W Polsce szumnie i dumnie nazywana opozycją demokratyczną koalicja partii chcących przejąć władzę podpisała w miniony piątek umowę (o tym tutaj: https://www.islandersradio.co.uk/negocjacje-zakonczone/) rozdając najwyższe stanowiska w państwie. Tradycją już jest, iż w obsadzaniu stanowisk sejmowych wicemarszałków partycypują wszystkie partie, których przedstawiciele weszli do Izby Niższej. Tym razem uczyniono wyjątek, gdyż pomimo obecności w Sejmie nikt z przedstawicieli Konfederacji nie został wybrany na jego wicemarszałka. Nie tylko złamanie to dobrego obyczaju, ale też postawienie pod znakiem zapytania dzisiejszej jeszcze opozycji jako demokratycznej. Bo jaka to demokracja gdy wybór suwerena stara się zmarginalizować wysuwając za argument odmienność głoszonych poglądów. A to, parafrazując Platona można by rzec, że demokracją się nazywa stan, gdy istnieje możność głoszenia odmiennych poglądów i akceptowanie innych.
to tyle ode mnie…
Komentarze do wpisu (0)